داریوش فرضیایی مادرش را «قهرمان واقعی» زندگی خود میداند. او دلایل این قهرمانی را در فداکاریهای بینظیر مادر خلاصه میکند: «شبزندهداری»، «دلنگرانی»، «دعا» و «آغوش». این صفات، جوهره فداکاری مادرانه و پرستاری را در فرهنگ ایرانی بازتاب میدهد.
