این انتخاب، هم اشارهای قوی به عشق تقوایی به ادبیات، بهویژه ادبیات کلاسیک و حماسی ایران، داشت و هم نمادی از خردورزی، آزادگی و فرهنگ ایرانی بود که ناصر تقوایی در طول عمر هنری خود مبلغ آن بود. این حرکت، یک بدرقه کاملاً شخصی، فرهنگی و عمیق برای یک هنرمند مؤلف بود که تأثیر عاطفی شدیدی بر حاضران گذاشت.
