امروز روزِ ملی سینماست. هنری که فدریکو فلینی آن را تنها رویایی در جهان میداند که فقط میشود با رویا آن را سنجید و عجب استدلالِ زیبایی. رویا بود که ما را پیوند زد به آن همه آدمهای روی پرده. انگار صورتِ ما هم سرخ شد؛ آن وقت که سید سیلی خورد. دلمان رفت برای تنهاییِ مردِ شبهای روشن.
ما هم شکستیم آنوقت که هامون زیرِ لب زمزمه کرد: یعنی اون همه عشقا، زمزمهها، زندگیا، عشقا دروغ بود؟ ما هم با گلرخ کمالی همعقیده شدیم که: «با زخم باید ساخت طول می کشه ولی خوب میشه.»
حاتمی بود که یادمان داد: «در آواز حق حاجت به ساز نیست. تازه به قول عبدالقادر خودتان اکمل آلات الحان، حلوق انسانیست.
حلق، ناییست که خدا ساخته. نفیرش از نای خوشتر» در تاریخ سینما به رغم آن که سینما گران و فیلم سازان برای موسیقی فیلم حساسیت و اهمیت زیادی قائل بودند،
اما در عین حال موسیقی فیلم همیشه به مثابه تابعی از تصویر قلمداد شده و اصالت و هنر سینما با تصویر شناخته می شد،
در این پست نگاهی کوتاه داشتهایم به تعدادی از آثاری که موسیقی سرشتِ اصلیشان را شکل داده است. «موسیقی ما» ضمن تبریکِ این روز، از شما میخواهد یک دیالوگ ماندگار از فیلمهای سینمایی را زیرِ این پست برایمان بنویسید.
منبع : موزیک ما
