پرویز پورحسینی در زمان بازی در این سریال، در قید حیات بود و این سکانس تنها بخشی از داستان سریال بود. اما این سکانس پس از فوت واقعی این هنرمند بزرگ، معنای دیگری پیدا کرد. حصاری در صحبتهایش توضیح داده که چقدر برایش دشوار بوده است که آن صحنه را بازی کند، چرا که حس از دست دادن پدربزرگ برایش کاملاً واقعی و تلخ بوده است. او اشاره کرده که در این صحنه، به دلیل حس عمیقی که نسبت به نقش و همبازی خود داشته، گریه و غم او کاملاً واقعی بوده است.
