در سینمای ایران، رابطه پدر و پسر همواره یکی از پررنگترین و تاثیرگذارترین مضامین داستانی بوده است. این قاب، تنها بازتابی از یک رابطه خانوادگی نیست، بلکه آیینهای از عشق، دلبستگی، تضادها و چالشهای نسلهاست. بسیاری از فیلمها با نمایش لحظات پر اشک و آه،
یا صحنههایی سرشار از غرور و حمایت، توانستهاند احساس مخاطب را عمیقاً درگیر کنند. گاهی پدر نمادی از استواری و تجربه است و پسر نماینده شور و آینده؛ و گاهی این تضادها بستری برای روایتهای بهیادماندنی میسازند. بیتردید همین فراز و فرودهاست که سینمای ایران را در قاب تصویر، انسانیتر و ملموستر نشان میدهد.
